Anton, ũa mulhier cananeia, benida daquel termo, ampeçou a boziar dezindo: «Tenei piadade de mi, Senhor, Filho de Dabide: la mie filha stá mui mal, atermentada por un demonho.»
Quando ls xefes de ls saçardotes i ls scribas bírun las marabilhas que fazira i ls garoticos a gritar ne l templo i a dezir: «Houssana al filho de Dabide», quedórun mui anrabiados
Anton todo aquel juntouro de giente, tanto ls que íban delantre cumo ls que benien por trás, boziában dezindo: «Houssana al filho de Dabide! Bendito l que ben an nome de l Senhor! Houssana nas alturas!»
Quando antrou an casa, ls ciegos achegórun-se an pie del i Jasus dixo-le: «Acraditais que tengo l poder de fazer estas cousas?» Eilhes dízen-le: «Acraditamos, si senhor.»