25 Mas anquanto las pessonas stában a drumir bieno l einemigo del, sembrou jólio pul meio de l trigo i fui-se ambora.
Aperpuso-le outra parábola, dezindo: «L reino de ls cielos ye acumparado a un home que sembrou buona semiente na sue tierra.
Quando las yerbeiras crecírun i botórun spiga tamien apareciu l jólio.
Anton, ls criados fúrun-se a saber de l amo i dezírun-le: “Senhor, acauso nun sembreste buona semiente na tue tierra? Anton, d’adonde ben l jólio?”
El respundiu-le: “Nó, nun se deia l causo de al arrincar l jólio arrínquedes l trigo al mesmo tiempo.
Deixai-los crecer a dambos a dous até la segada. Quando chegar la segada dezirei-le als segadores: Segai purmeiro l jólio, atai-lo an manolhos pa l queimar; mas l trigo arrecolei-lo ne l miu celeiro.”»
L einemigo que sembrou l jólio ye l diabro. La segada ye la fin de l mundo i ls segadores son ls anjos.
Cumo l moço tardaba muito, ampeçórun-se a ambelesar i drumírun-se todas.