Hiltzera daramaten bildots otzanaren antzeko nintzen ni, eta ez nuen nire kalterako zerabiltzaten asmo txarren berririk: «Bota dezagun zuhaitza bere mardulean; ken dezagun bizidunen artetik, ez dadila haren oroitzapenik ere geldi».
Ongi ezagutzen dituzu, Jauna, ni hiltzeko dituzten egitasmoak. Ez barkatu horien gaiztakeria, ez kendu zeure begi-bistatik horien bekatua! Bota itzazu lurrera zeure aurrean, ekin horien aurka zeure haserre-egunean!»
Jendea mehatxuka ari da nire aurka: «Izu-ikara inguruan! Salatu, sala dezagun!» Adiskideak berak ere zain ditut nik noiz huts egingo. «Ea engainatzen dugun —diote—. Orduan menderatuko dugu, mendekatuko gara hartaz».
Hargatik, beste bi ministroak eta eskualdeburuak, erreinuaren administrazioan Danieli erruren bat nola aurkitu zebiltzan; baina ezin zuten lortu, leiala baitzen, zabarkeriarik gabea.
Lege-maisuak eta fariseuak Jesus zelatatzen hasi ziren. Zirikatzaile batzuk bidali zizkioten, zintzoarena eginez, hura hitzen batean harrapatzeko eta, hala, gobernariaren esku eta mende jartzeko asmoz.
Saulek hil egin nahi izan zuen David, lantzaz hormari josiz. Saihestu zen, ordea, David Saulen aurretik, eta horman sartu zen lantza. Ihes egin eta salbatu zen gau hartan David.
David basamortura joan zen bizitzera, hango haitzarteetara, eta Zif basamortuko mendietan gelditu zen. Egunero zebilen Saul Daviden bila, baina Jainkoak ez zuen David haren eskuetara eman.