Hiltzera daramaten bildots otzanaren antzeko nintzen ni, eta ez nuen nire kalterako zerabiltzaten asmo txarren berririk: «Bota dezagun zuhaitza bere mardulean; ken dezagun bizidunen artetik, ez dadila haren oroitzapenik ere geldi».
Jendea mehatxuka ari da nire aurka: «Izu-ikara inguruan! Salatu, sala dezagun!» Adiskideak berak ere zain ditut nik noiz huts egingo. «Ea engainatzen dugun —diote—. Orduan menderatuko dugu, mendekatuko gara hartaz».
Jaiegunetarako jendea bezala, ugari bildu dizkidazu izu-ikarak inguruan. Zure haserre-egunean, Jauna, ezin izan du inork ihes egin edo bizirik atera. Nik hazi eta hezi nituenak, etsaiak garbitu ditu.
Ondoren, jaiki zen David ere, leizetik atera eta oihu egin zuen Saulen atzean: —Ene errege jauna! Saulek atzera begiratu zuen. David, lurreraino makurtuz, ahuspeztu egin zitzaion.