147 Eguna argitu baino lehen, deiadar degizut laguntza eske: zure promesetan dut itxaropen!
Adoretsu nago, ene Jainko. Kantatu eta soinua joko dizut. Ea, ene bihotza!
Nire mintzoa izan dadila beti egiazkoa, zure erabakietan baitut itxarobidea.
Poztu egingo dira, ni ikusiz, zure esaneko direnak, zure hitzean jarria dudalako itxaropena.
Urtzen daukat barrena zure salbazioaren irrikaz, zure hitzaren zain nago;
Desiratzen zuena eman diozu eta eskatua ez diozu ukatu.
Zure ur-jauzien burrunbadaren oihartzuna leizerik leize: zure uhin eta olatu oldartsuak gainetik igaro zaizkit.
Zaude adi nire deiadarrari, ene errege, ene Jainko, zuri ari bainatzaizu otoizka;
Beldur naizenean, zuregan dut konfiantza.
Adoretsu nago, ene Jainko, adoretsu. Kantatu eta soinua joko dizut.
Ezagutzen ote zure mirariak ilunpetan, zure salbamen-asmoa oroitzapenik gabeko herrialdean?
Jauna, ene Jainko salbatzailea! Gau eta egun laguntza eske deiadar degizut.
Ene gogoa zure egarri da gauean, ene barrenak zu bilatzen zaitu goizean. Zuk zeure nahia munduari azaltzean zure zuzentasuna zer den ikasten dute lurtarrek.
Goizean goiz, oraindik ilun zegoela, Jesus herritik irten eta bazter bakarti batera joan zen; han otoitzean ari zen.