Gabaonen dagoen harri handiaren ingurura heltzean, han non datorkien Amasa. Joabek guda-jantzia zeraman soinean, gerrikoz loturik eta gerrikotik zintzilik ezpata bere zorroan. Amasarengana aurreratzean, ezpata erori zitzaion Joabi.
Abner Hebronera itzuli zenean, Joabek aparte hartu zuen, hiri-sarreran bertan, isilpean hitz egiteko bezala. Orduan, sabelean jo eta hil egin zuen, bere anaia Asahelen odola mendekatuz.
«Bestalde, badakizu zer egin zidan Tzeruiaren seme Joabek: Israelgo bi gudalbururi, Ner-en seme Abnerri eta Jeter-en seme Amasari, egin ziena. Hil egin zituen, guduan isuritako odola bakealdian mendekatuz; horrela, odolez zikindu zituen nire jantziak. Hilketa horien errudun da.
Hiltzera daramaten bildots otzanaren antzeko nintzen ni, eta ez nuen nire kalterako zerabiltzaten asmo txarren berririk: «Bota dezagun zuhaitza bere mardulean; ken dezagun bizidunen artetik, ez dadila haren oroitzapenik ere geldi».
Galaadeko jendea gaizkilea bazen, haiek hutsaren hurrengo dira. Gilgal-en zezenak eskaintzen zituzten; baina haien aldareak ez dira soroetako harri-piloa besterik».
«Entzun hau, apaizok! Egon adi, Israelgo buruzagiok! Egon erne, errege-etxekook! Zuzenbidearen babesle behar zenuten izan. Zuek, ordea, herriarentzat tranpa izan zarete Mitzpa-n, sare zabaldua Taborren,