27 “तमनमि हइ कइले जीवनको चिन्ता अरिबर आफना आयुमि एक घडीसम्म लगइ थप्द सकन्छ?
आफना शिरको कसम जन खा, क्याकि तुइले एक रौ लाइ सेतो न कालो बनाउन सकन्छइ।
“तबइकिलाइ म तमनलाइ भण्नउ, दिन-दिनका शारीरिक जीवनका बारेमि फिक्री जन अर। कि खाउलो, कि पिउलो रे कि लाउलो भणि आफना शरीरकी निउति फिक्री जन अर। पक्का लगइ तमरो जीवन खानाइ भण्ना भौत महत्वपूर्ण छ! रे तमरो शरीर तमनले लाउन्या लत्ता भण्ना भौत महत्वपूर्ण छ!
लत्ताकि निउति तमन क्याकि चिन्ता अरन्छौ? मैदानमी भया लिली फुलका बारेमि सोच। तिन कसेरी ठुला हुनाहान, तिनले न काम अद्दाहन, न लत्ता बनाउनाहान।
“तबइकिलाइ तमनले चिन्ता अरिबर जन भण कि खाउलो, कि पिउलो, कि लाउलो?
तबइकिलाइ भोलका दिनकि निउति चिन्ता जन अर, क्याकि भोलका दिनले आफ्नो चिन्ता आफइ ल्याउछ। आजको दु:ख आजकि निउति भौत छ।”
तर प्रभु येशूले जबाफ दिइबर तइलाइ भण्यो, “मार्था, मार्था, तु भौत कुरणिका बिसयमि चिन्ता अरन्छेइ, रे ब्याकुल हुन्छेइ।
जबइ तिननले तमनलाइ यहुदि सभाघर, सासक रे अधिकारीका साम्नेइ ल्याउनेहुन, तब तमनले कसेरी रे कि जबाफ दिनेहउ, याँ कि भण्नेहउ, तइको चिन्ता जन अर्या,
येशूले आफना शिष्यालाइ भण्यो, “तबइकिलाइ म तमनलाइ भण्नउ, आफना प्राणकि निउति कि खाउला रे सरिरको निउति कि लाउला भणि चिन्ता जन अर।
तर परमेश्वरले आफ्नो इच्छा अन्सार हामरो सरिरको हरेक अंग मिलाइबर ठीक ठाउँ राखिदिराइछ।
केइ कुरणीमि लगइ चिन्ता जन अर, तर तम हरेक परिस्थितिमि प्रार्थना रे निबेदनले धन्यवादसित तमरा बिन्ति परमेश्वरलाइ चढा।
परमेश्वरलाइ आफ्न सब चिन्ता रे फिक्री भण, क्याकि उनले तमरो वास्ता अद्दाहान।