8 आजी सैतानले उनलाइ एक उच्चा पहाडमि लइजाइबर धर्तिका सब राज्य रे तइको बैभव उनलाइ धेकायो,
तमलाइ कि फाइदा होलो यदि संसारको सब चिज पाउन्छौ तर परमेश्वरसितको अनन्त जीवनको मौका गुमाया भण्या? केइ लगइ नइ! कि एक मान्सले परमेश्वरलाइ कि दिन सकन्छ?
तब सैतानले उनलाइ पबित्र सहर यरुशलेममि लइयो रे मन्दिरका टुप्पामि कलेयो।
क्याकि पिताले चेलोलाइ प्रेम अरन्छ, रे उन आफइले अर्या सब काम चेलोलाइ धेकाउनाहान। यिन भण्ना महान काम उनले चेलोलाइ धेकाउनाहान रे तमन अचम्म माण्न्या हौ।
पबित्र सास्त्रले इसो भणन्छ, “सब मान्सन घाँस जसाइ हुन रे तिनरा सब सुन्दरता जंगली फुल जसा हुन। घाँस ओइलाउछ रे फुल जमिनमी झणि जान्छ,
पइ सातौ स्वर्गदुतले आफ्नो तुरहि बजायो। मइले स्वर्ग बठेइ इसो भण्नार्या ठुलो आवाज सुण्या, “संसारमी राज अद्द्या आब कोइलगइ छइन। केवल हामरा प्रभु, परमेश्वर रे उनरा चुनिया, ख्रीष्ट। रे उन सदासर्वदा राज्य अद्द्या हुन।”