7 यूहन्नाका शिष्या गया पछा येशूले यूहन्नाका बारेमि भिडलाइ भण्न पस्या, “तमन उजाड ठाउँमीकी हेद्दाइ निकल्या? कि बतासले हलाया निङालो?
तब तमन क्यालाइ निकल्या? कि चम्कन्या लत्ता लाया मान्स हेद्दाइ? नइ, लत्ता लाउन्या त राजाका महलमि बस्साहान।
तिनले फुट्या निङालाकि जसेरी कसइ कमजोर मान्सनलाइ चोट दिन्या होइन्न, रे तिनले धिपधिप बल्लारया कुप्पि जसा कोइ लगइ असहाय मान्सनलाइ चोट दिन्या होइन्न, छाड्डीबार तिन न्यायलाइ बिजय सम्म पुर्याउन्या कारण हुन्या हुन।
यूहन्नालाइ मान्सको बप्तिस्मा दिनाइ काँ बठेइ आयो? मलाइ जबाफ दिय मान्सले कि परमेश्वरले?” पइ तिनन यिसो भण्नाइ आपसमी बहस अद्द पस्या, “यदि त्यो स्वर्गका परमेश्वर बठेइ भण्नाउ भण्या, ‘तमले यूहन्नामी क्याकि बिश्वास अर्यान’ भणि तिनन भण्न्या हुन।
यरुशलेम सहर रे जम्माइ यहुदिया जिल्ला, रे यर्दन नदिका वलतिर पलतिर सब मान्सन उजाड ठाउँमि उनरा वाँ गया,
तबइकिलाइ होस अर्या, तमन कसेरी सुणन्छौ, जइले बुज्जया इच्छा अरन्छ तइलाइ परमेश्वरले बुज्जया सक्ति दिनान, रे जइले बुज्जया इच्छा अद्दइन कि म कि सिकाउन्नाछु, तइको बुज्जया सक्ति परमेश्वरले खोस्साहान।
येशूले फर्किबर तक्यो, रे तिननलाइ पछा-पछा आउन्नारया धेकिबर तिननलाइ सोध्यो, “तमन कि खोज्जा छौ?” तिननले उनलाइ भण्यो, “रब्बी (जइको अर्थ हो गुरुज्यू), तम काँ बसन्छौ?”
यूहन्ना बल्या रे चम्कन्या बत्ति जसोइथ्यो, रे तमन उइको प्रकासमि थोकाइ समय लगइ आनन्द मनाउनाइ राजि भया।
तबइकिलाइ आब बठेइ हाम बच्चा जसाइ हुनु पड्डइन, आब हाम छालाले इथउथ लइजान्या ना जसोइ रे इथउथ चल्लया हावा जसा हुन्या आथिन। यइको अर्थ, आब धुर्त कपटि मान्सनले आफ्ना झुटा शिक्षा बठेइ हामलाइ धोका दिन्या आथिन।
तर जब उइले परमेश्वरसित मागन्छौ तब उइले कतिलगइ संका नअरिबर बिश्वास अददु पणन्छ। क्याकि संका अद्द्या मान्स स्थिर हुनाइनन, तिनन बतासले तलतिर मलतिर अद्द्या समुदरका छाल जसाइ हुन।