4 तबइकिलाइ उन खान्तक उठ्या रे आफना बाइरि लत्ता एकतिर राखिबर तौलिया समाइबर आफ्ना कम्मर मणि बेण्यो।
तिन नौकर धन्यका हुन, जइका मालिक घर आउन्ज्या तिननलाइ उनरो बाटो हेरिर्या भेटाउन्या हुन। साँच्चि म तमनलाइ भण्नउ, तइले आफइ नौकरका जसाइ लत्ता लाइबर तिननलाइ खानइ बस भणन्या हुन, रे आइबर तिनरो सेवा अद्दया हुन।
“यदि तमरो नौकर खेत जोतिबर अथवा भेडा चराइबर घर आउन्छ भण्या कि तम तइलाइ भणन्छौ, ‘छिट्टाइ आइ रे खानाइ बस?’
भण्नानु, बरु उइले तइलाइ यिसो भण्न्छ, ‘मेरा निउति खानाइ तयार अर, रे मेरो सेवा अददाइ तयार होउ रे मइले खान-पिन नसकन्ज्या सम्म मेरो सेवा-टहल अर। तइ पछा तु खानपिन अर।’
क्याकि भण्या ठुलो को हो? खानाइ खान बस्या कि सेवा अदद्या? खानाइ खान बस्या मान्स ठुलो हुन्छ। तर म तमनका बिचमि एक जाना सेवा अदद्या जसो छु।
जब येशूले सबका खुट्टा धोइबर आफना तौलिया बेण्यो पइ तिननलाइ भण्यो, “मइले तमनका खुट्टा क्याकि धोया, तमनले बुज्या?
क्याकि हामरा प्रभु येशू ख्रीष्टको अनुग्रह तमनलाइ था छ, उन धनि थ्या, पइलगइ तमरा खातिर उन गरिब भया ताकि उनरो गरीबी बठेइ तमन धनि हुन सक।
तमनले सुरु बठेइ नइ सुण्याको सन्देश यइ हो हामले एक अर्खालाइ प्रेम अद्दु पणन्छ।