जब म, मान्सको चेलो आजी आउन्या हु, म महिमामि आउन्या हु रे सारा स्वर्गदुत आफ्नो सित ल्याउन्या हु। रे म महिमामय सिंहासनमि बसिबर सब मान्सनको न्याय अद्दया हु।
तर म चाहानउ तम यो जाण कि म, मान्सको चेलोलाइ संसारमी पाप क्षमा अद्दया अधिकार छ। तब येशूले लुलो मान्सलाइ भण्यो, “म तुलाइ भण्नउ उठ, रे आफ्नो बिस्त्तरा समा रे घर जा।”
साँच्चि, म तमनलाइ भण्नउ, म मर्या पछा तमन रुन्या हौउ रे बिलाप अद्द्याहौउ, तर संसारका मान्सन रमाउन्या छन। जब तमन मलाइ जिउनो धेक्द्याछौ, तब तमरो सोक आनन्दमी बद्लिन्या हो।
तइ समय तमनले मलाइ केइ सोद्द्या होनु। साँच्चि, म तमनलाइ भण्नउ, तमनले पितालाइ मेरा नाउँमि जी मागला त्यो उनले तमनलाइ दिन्या छन। क्याकि तमन मेरा शिष्या हौ।
साँच्चि, म तमनलाइ भण्नउ पइ तमन जबान थ्या तमन आफइ कम्मर कसरन्थ्या पइ जा जान्या मन लागन्छ वाँ जान्थ्या घुमन्थ्या तर जब तमन बुढा हुन्छौ, पइ तमन आफ्ना हात फइलाउन्या हौ रे अर्खाले तमरो कम्मर कस्दिन्या छ रे जाँ तमन जान निको मान्नानौ वाँ लैजान्या हुन।”
रे उनले हामलाइ रे तिननलाइ अइल पाउन्नारया कष्ट बठेइ छुटकारा दिन्या हुन। यो तइ बेला हुन्या हो, जइ बेला प्रभु येशू आफना सक्तिशाली स्वर्गदुतसित आगाको ज्वालाले घेर्या स्वर्ग बठेइ आउन्याहुन।
प्रभुले तिननलाइ आफना उपस्थिति बठेइ निकाल दिन्या हुन रे तिननलाइ उनरो माहान सक्ति उनरो सम्मानमि अनुभव अद्ददिन्या होइन्न। रे उनले तिननलाइ बिनासको अनन्त दण्ड दिन्या हुन।
तब मइले स्वर्ग खोलिया धेक्या। रे ताँ एक सेतो घोडा थ्यो। तइमि सवार हुन्या परमेश्वरको बफादार रे साँचो सेवक भणिनाहान। धार्मिक मार्गमि उनले आफ्ना सत्रुको न्याय अददाहान रे उन तिनरा बिरुद्दमि लड्डाहान।
यिन सब घटना भइ सक्या पछा म, यूहन्नाले धेक्या कि स्वर्गमि एक ढोका खुल्या थ्यो। तब मइले आजी तेइ आवाज सुण्या जो तुरहिको आवाज जसो मसित बोल्लाथ्यो। तइले मलाइ भण्यो: “याँ मल्तिर आ, रे आब यइ पछा जो कुरणी हुनु पणन्छ त्यो म तुलाइ धेकाउन्या हु।”