बिश्वासि भाइन हो, मइले भण्न्या कुरणी यइ हो, हामसित यइ संसारमी भौत समय बाकि आथिन। तबइकिलाइ तमनले ब्या अर्या अथवा नअर्या भया लगइ चिन्ता जन अर। तर प्रभुको सेवा अदद्या बारेमि लगातार सोचि राख।
तमले तइ सहरलाइ चरम पिडा रे दुःख दिनु पणन्छ जो उइको बिलासी जीवन रे आफइमी उनरो गर्बको बराबरि हुन्छ। उनले आफइलाइ भण्यो, ‘म मान्सनमि रानीले जसोइ सासन अद्द्या हु। म बिधवा होइन रे मइले सोकको अनुभव अद्द्या आथिन।’