बाटामि उनले एक अन्जिरको रुख धेक्यो, रे उइका नजिक आइबर तक्यो तइ रुखमी पात बाहेक केइलगइ पाएइन, पइ तइ रुखलाइ भण्यो, “आब बठेइ तुमि कभइ फल जनफलउ।” तब त्यो रुख उतन्जेइ ओलाइयो।
“तमन भयानक समस्यामि छौ! तमन मोशाको कानुन सिकाउन्यावाला रे फरिसि मान्सनको समुह हो, कपटि! तम मान्सलाइ स्वर्गका राज्यमि जानाइलाइ अनुमति दिनानु, क्याकि तमन न त आफ पसन्छौ, न त औरलाइ पस्स दिन्छौ।
आब म तमनलाइ परमेश्वरमि रे उनरा अनुग्रहको बचनमी सुम्पिदिनउ, जइले तमनलाइ बिश्वासमि बलिया बनाउन सकन्छ, रे परमेश्वरले तमनलाइ त्यो उत्तराधिकार दिनाहान जइलाइ दिन्या बाचा उनले तिनन सब मान्सनसित अर्याछ जो उन बठेइ पबित्र पाड्या छ।
बिश्वासि भाइन हो, यइ धर्तीमि हामरो शरीर मासु रे रगत बठेइ बन्या हो, स्वर्गमि यो सरीरसित परमेश्वरका राज्यमि रनसक्दाइन। हाम यो शरीर सित स्वर्गमि जान सक्दाइन, जो मद्द सकन्छ, क्याकि ताँ मृत्यु हुनइन।
तर इसा मान्सनको संगत जन अर्या भणबर मइले तमनलाइ लेख्या, जइले आफइलाइ बिश्वासि हु भणि भणन्छ, तर साच्ची जो व्यभिचारि, अथवा लोपारि, अथवा मुर्तिपुजक, अथवा निन्दा अद्द्या, अथवा दराहा, अथवा ठग हो। तसा मान्ससित त खानाइ लगइ बसउ जन।
क्याकि तमन यो पक्का जाणन्छौ, कि व्यभिचारि अथवा दुराचारी मान्स अथवा लोभि मान्स जो एक मुर्तिपुजक हो, जइले संसारका कुरणीलाइ आराधना अरन्छ, तिनन ख्रीष्ट रे परमेश्वरको राज्यका भागि हुन्या आथिन।