1 केइ दिनपाछा इसु कफर्नहुम सहरमि फर्किया, रे मान्सले उन घरइ छन् भन्न्या सुन्यो।
1 केइ दिन पछा येशू कफर्नहुम गाउँमी फर्किबर आया, मान्सनले उन घर आइरैछन भणन्या सुण्यो
त्यो मान्स निकलबर गयो, यइ बिसयमि खुल्लम खुल्ला प्रचार अद्लाग्यो, तबइलाइ इसुले अज सहरमि खुल्ला रुपले प्रवेस अद्द सकेइन्, रे एकान्त ठउँरतिर बस्स लाग्या तर चारइतिरबटहइ मान्स इसुका वा आया।
ताँ भउतइ मान्स इसुका वाँ आया रे मान्सका भिडले अद्दा देलि बाइर लइ बस्या ठउँर भएइन, रे तइबेला उनुले तिनुलाइ परमेस्वरको बचन प्रचार अद्दाथ्या।
तइपाछा इसु घर गया। अज ताँ यति मान्स जम्मा भया कि इसु रे उनरा सिस्याले खाना खान्या फुर्सदलइ पाएइन्।
इसु मान्सलाइ छाडिबर घरभित्तर पस्यापाछा उनरा सिस्याले यइ कुराको अर्थ बुझाइ दिय भुन्यो।
तइपाछा इसुले त्यो ठउँर छाडिबर टुरोस रे सिदोनका छेत्रतिर गया। कसइले थाँ नपाउ भनिबर उन एक जनाका घर पस्या। तर मान्सले थाँ पाइहाल्यो।
पइ जबइ इसु घरभित्तर पस्या उनरा सिस्या उनुलाइ खुसुक्क सोद्दलाग्या, “हामुले क्यालाइ तइ भुतलाइ निकाल्ल सकेइन्?”
रे इसुले तिनुनलाइ भुन्यो कि, “आब साँच्चि तमुले मुलाइ यो उखान भुन्याछउ, ‘ए बइदि तम आफुलाइ निको पाण’ तमुले मुलाइ ‘कफर्नहुममि अर्याजसो आफना गाँउमि अचम्मका काम अर’ भुन्याछउ।”
मान्सनले एक जनो झाड्डुपण्या बिमारिलाइ खाटमि बोकिबर लेया रे तिनुनले उइलाइ भित्र इसुका वाँ ल्याउन खोज्यो।
त्यो आबाज सुनिबर भिड जम्मा भयो, रे तिनुन अचम्ममि पण्या। तिन भउत ठउँरबटहइ आया यहुदिनले आफना आफना भासामि बोल्लारया सुन्यो।