41 उन तिनुन बटहइ लगभग तिस मिटर पल्लतिर गइबर घुडा टेकिबर प्रार्थना अर्यो।
41 येशूले तिनन बठेइ लगभग तीस मिटर पलतिर जाइबर घुडा टेकिबर परमेश्वरसित प्रार्थना अर्यो,
पइ थोक्काइ पल्तिर गइबर उन भुइयइना घोप्टिया, रे हुन सकन्छ भन्या मुबटहइ यो दुःखको बट्क्या हटाइदिय भनिबर प्रार्थना अर्यो।
फरिसिले कल्लिबर मनमनइ इसेरि प्रार्थना अर्यो, ‘हे परमेस्वर, मु तमलाइ धन्यबाद दिनउ, मु अउर मान्सजसो धुताहा, अन्यायि, ब्यबिचारि या यइ कर उठाउन्या जसो लइ आथिन्।
रे कर उठाउन्या मान्स दुरइ कल्लिबर स्वर्गतिर आँखा लइ नउठाइ यसो भुन्नोइ आफनो छाति पिट्यो, ‘हे परमेस्वर, मु पापिमि दया अर!’
इति भुणिबर पावलले सप्पइसंग मिल्बर घुणा टेक्यो रे प्रार्थना अर्यो।
ताँबटहइ हामरो हिट्टयाबेला भयापाछा हाम बिदा भइबर आफना यात्रामि निकल्या। ताँ भया प्रभुमि बिस्वास अद्या सप्पइ दाइभाइ, दिदिबइनि रे केटाकेटिसमेत हामुलाइ सहर बाइरसम्म पुर्याउन आया, रे हाम सप्पइले समुन्दरका किनारामि घुणा टेकिबर प्रार्थना अर्या, रे एक अर्काबटहइ बिदा भया।
तिनले घुणा टेकिबर ठुला स्वरले कला हालिबर भुन्यो, “हे प्रभु, यइ पापको दोस यिनुनलाइ नलागउ।” इति भनिसक्या पाछा तिनले आफनो परान त्याग अर्यो।
तर पत्रुसले तिनुन सप्पइलाइ कोठाबटहइ बाइर पठाइबर घुडा टेकि प्रार्थना अर्यो। रे तइ लासतिर फर्किबर भुन्यो, “ए तबिता, उठ!” तनले आँखा उघाण्यो, रे पत्रुसलाइ धेकि उठिबर बसिन्।