किके मसीह ओस अथ्थ दे बनाए दे पवित्र जगा च, जेड़ा सच्चे पवित्र जगा दा नमूना ऐ, दाखल नेई ओया, लेकन सोर्ग च गै दाखल ओया, तां जे साड़े आसतै अज्ज परमेसर दे सामनें लबै।
एस दे बाद आऊँ दृष्टि कित्ती, ते दिखीं, अर एक जाती ते कुल ते लोग ते पाषा बिचा एक ऐसी बड़ी पीड, जिसी कोई गिनी नेई सकदा हा, सफेद कपड़े लाए दे ते अपने हत्थें च खजूर दी टालियां लेते दे संहासन दे समुक ते मेम्ने दे समुक खड़ोती ऐ,
पी आऊँ सोर्ग च ते तरती उपर ते तरती दे थलै ते समुंद्र दी सब बनाई दी चीजें गी, ते सारे किश गी जेहड़ा उंदे बिच ऐ, ए आखदे सुनया, “जेहड़ा संहासन उपर बैठा ऐ उस्स दा ते मेम्ने दा तन्वाद ते आदर ते मैमा ते राज जुगा नु जुग रवै!”
इनें गल्लें दे बाद जेकी आऊँ दृष्टि कित्ती ते के दिखना ऐ के सोर्ग च एक दरबाजा खुले दा ऐ, ते जिसी आऊँ पैलैं तुरी दे जे शब्द कन्ने अपने कन्ने गल्लां करदे सुनया हा, उवै आखदा ऐ, “इत्थैं उपर आई जा; ते आऊँ ओ गल्लां तुगी दसगा, जिंदा इनें गल्लें थमां बाद पूरा ओना जरुरी ऐ।”
“इसै कारन ओ परमेसर दे संहासन दे समुक न, ते ओदे मंदर च धयारे रात धयारे राती उस्स दी सेवा करदे न, ते जेहड़ा संहासन उपर बैठा ऐ, ओ उंदे उपर अपना तम्बू तानग।