जदूं बैतनिय्याह शैर च शमौन जिसी कोढ़ हा ते चंगा ओई गेदा हा यीशु ओदे कर च रुट्टी खाणे गी बैठे दे हे, ते उत्थें एक जनांनी संगमरमर दे शीशी च जटामासी दा मैंगा शोद्ध इत्र लेईयै आई; ते ओनें शीशी तोड़ीयै इत्र गी ओदे सिर च पाया।
तन्न न ओ दास जिनेंगी उन्दा मालक आईयै बिजें दे दिखै; आऊँ तुसेंगी सच-सच आखना ऐं के ओ अपना लाक कसीयै उनेंगी पोजन करने गी बठाग, ते कोल आईयै उन्दी सेवा करग।
ओस बेलै ओनें अपने सदने आले गी बी आखया, “जेलै तू दिने जां राती दी धाम करें, तां अपने दोस्तें जां प्राऐं जां रिश्तेदारें जां मीर मल्लेदारें गी नेई बुला, कुतै ऐसा नेई उवै के ओ बी तुगी धामे च सदन, ते तेरा दिते दा बरतन तुगी बापस देई ओड़े।