ते ओसने तुसेंगी बी, जेड़े अपने प्रादे, ते अपनी जेंद च खतना नेई कित्ते दी मोड़दा आलत च हे, परमेसर ने असेंगी मसीह दे कन्ने जिंदा कित्ता, ते साड़े सारे पापें गीं माफ़ कित्ता,
इन्दे चा केछ लोक उन्दे कर आईयै, पूरे परिवार गी ठगदे ते उनै बेबकूफ जनांनीयें उपर पूरा काबू रखदे, जेड़ीयां पैलैं गै पापें दे बोझ कन्ने दबोदियां ते उन्दे च अर किसम दियां इच्छ्यां ओदीयां न।
जिन्नी उस्स ने अपनी बड़ाई कित्ती ते सुख विलास कित्ता, उन्नी उसी पीड़ ते दुःख देओ; किके ओ अपने मन च आखदी ऐ, आऊँ रानी ओई गेदी ऐं, विधवा नेई; ते शोक च कदें बी नेई पोगी।
“सरदीस दी कलीसिया दे दूत गी ए उक्म लिख, “जेसदे कोल परमेसर दी सत आत्मा ते सत तारे न, ओ ए आखदा ऐ के आऊँ तेरे कम्में गी जानना ऐ; तू जिंदा ते आखया जाना ऐ, लेकन ऐ मरे दा।