“Eeŋö ye kɔckï mim ke cïn kë cïk lueel, wään la Yɛn tëden bä keek la ke luök? Eeŋö kën kek cɔ̈tdï puk nɔm wën cɔ̈ɔ̈t Ɛn? Cä guɔ ciën riɛl kuɔny ɛn keek? Yɛn duëër wɛ̈ɛ̈r tɔ dëu abïï yic riɛl të cän e lueel ku pɔ̈k kiɛɛr ke ke ye jɔ̈ɔ̈r, abï rec nu thïn thou në biäk de ciɛ̈n pïïu.
Rɛ̈c ku dit ëbɛ̈n, ayï läi dït ku läi kor, ayï mɛnh ë raan tɔ̈u në pinynɔm abï lath në riɔ̈ɔ̈c riɔ̈ɔ̈c en në yɛn. Kur abïk löny, ayï kur nïïm abïk röt kuem, ku wiëëk pɛ̈ɛ̈ny ëbɛ̈n.
Ku ë thaar manë guöp ke piny nieŋ rɔt arëët, go pänydït biäk tök wïïk biäk wën thiëër kek, ku näk aguum kadhorou de kɔc në nieŋ cï piny rɔt niɛŋ: na wën, ke kɔc cï döŋ ke ke riɔ̈c, agokï Nhialic de paannhial leec nɔm.
Ku jɔ deŋ wil aläl, ku nu röt ke kɔc, ku määrëdeŋ, ku bɔ̈ niëŋ dïït nieeŋë piny rɔt, acïn kë cï kɔn ciët en ëcaŋɣɔn nu kɔc ë piny nɔm, yen dït ë niëŋ cï piny rɔt niɛŋ arëëtdïïtë!