Ku wek kɔc ke Eparaim, wek ë Bɛ̈nydït wööc piɔ̈u arëët në awɛ̈ɛ̈ckun. Ku Bɛ̈nydïtdun, abï we gäm ariöp de awɛ̈ɛ̈ckun, ka wek bï thou. Ku abï we luöi këtuc në biäk kɛ̈n wek En riëëu guöp.
Të jiɛɛm wok, wok ee wothook tuööm, ku jamku në ka yökiic, acie kën muɔɔny, ka acï tɔ̈u de Bɛ̈nydït tïŋ. Ka eeŋö tɔ week jiëëm awundiën Mothe guöp ke wek cïï gup riɔ̈c?
Na wën, të ŋoot en ke jam, ke luän ɣer ëwic kum ke piny, ku jɔ röl bɛ̈n ë luätic röl luel en an, “Wëndiën nhiaar kï, wëndiën mit ë yapiɔ̈u arëët, yak kake piŋ!”
Yɛn cï bɛ̈n kɔ̈ɔ̈c në kaamdun ë Bɛ̈nydït, bä week lɛ̈k kë ye lueel. Në biäk wään cïï kek riɔ̈ɔ̈c në mac ku wek kën bɛ̈n lɔ nhial ë kuur nɔm. “Acïï Bɛ̈nydït lueel an,