“Lɛ̈kë keek kë luɛɛl Yɛn Bɛ̈nydït Awärjäŋ: Wek ee rïŋ cuet ke riɛm ë ŋoot thïn. Wek ee yiëth lam. Wek ee kɔc nɔ̈k. Eeŋö ee week tɔ täk nɔn ye piny këdun?
cït man ë Wën ë Raan, aa cïï bɔ̈ luɔi bï yen aa luöi käŋ, ee luɔi bï en ka ke kɔc aa looi, yen aa bï yen, ku luɔi bï en wëike gam ë wëër bï en kɔc juëc wɛ̈ɛ̈r bei.”
Ku kitkï din ë piɛc cak, luelkï, an, “Yïn rɔ̈ŋ we luɔi duëër yïn awerek nööm, ku kuek adɔ̈kkë bei: Ë luɔi cï yï nɔ̈k, ago wo wɛ̈ɛ̈r bei në riɛmdu në këde Nhialic ë dhiën yiic ëbɛ̈n, ku thok yiic ëbɛ̈n, ku kɔc yiic ëbɛ̈n, ku juöör yiic ëbɛ̈n,
Na wën ke lëk ë raan däŋ Thaulo an, “Tïŋ kɔc aluikï kërac Bɛ̈nydït, në cuën cuet kek rïŋ ke thith.” Ago Thaulo bɛ̈ɛ̈r, an, “Wek cï gäm dhoŋ kɔ̈u, laarkï kuurdït agök eenë raantök.”