Kë lueel ë Bɛ̈nydït Awärjäŋ ë nɔɔnë kï an, “Yɛn tɛ̈ɛ̈u këërkëër ril ku le dïu piny në Dhiɔn. Ku yɛn bï kuur de aguk nɔm ril tääu ë yenɔm, ku acï gäär kɔ̈u ee wëlkë an, ‘Gäm ril ee käŋ guum.’
Ku raan ë wël piŋ, ku cïï keek ee looi, yen acït raan ë ɣöt yïk ë tiɔp nɔm ke cïn këërkëër cï wec, go piëëu röt jäp ee ɣönë kɔ̈u, ku jɔ dap wïïk ënɔnthiinë, go ɣönë riääk ë riääk dït!”
Ku ritkï kɔcpiööcë piɔ̈ɔ̈th, yöökkï keek an, “Bïk aa tɔ̈u ë gämic apiɛth, ku an, në guöm ee wok katuc juëc guum en abï wo dhil lɔ ë ciɛɛŋ de Nhialicic.”
Na cak kɔc e looi aya, ke këërkëër ë wec Nhialic akääc, ke cïï wiëëk, acï gäär kɔ̈u cöökë an, “Bɛ̈nydït aŋic kɔc cï aa kɔcke.” Ku cöökë aya an, “Raan ëbɛ̈n raan ee Kërtho cɔɔl rin ë nyaai ë luɔi de këracic.”
Yen aŋuɛ̈ɛ̈n ë luɔi bä wek cök ë kaar wek en nɔn bä wek cɔ̈t ë cɔɔlë week ku löny ë lɔcë week tɔ ye yic ëgɔk: na luɔikï kakë, ke we cïï bï kɔ̈th anandun.