Na wën, të rëër en ë kuur ë Olip nɔm, ke kɔcpiööcë ke ke bɔ̈ të nu yen kapäc, bïk ku luelkï an, “Lɛ̈kë wook, bï kake röt looi nɛn? Ku kë bï kɔc bɛ̈ndu ŋic ee käŋö, ayï thök de piny?”
Të cä wek kënhiɛɛny ee käŋ riɔ̈ɔ̈k tïŋ, kënhiɛɛny cï lueel ë tiët Danyel, të cä wek e tïŋ ke kääc të cïï en duëër kɔ̈ɔ̈c, (Raan kuen në ye cök ë piŋ eenë!) Ke kɔc nu Juda ë ke kɔt ke ke lɔ ë kuurdït yiic:
Go lueel an, “Yak röt tiit, ke we cïï bï math: kɔc juëc abïk bɛ̈n në rinkï, bïk ku lueelkï an, ‘Ya kï!’ Ku an, ‘Piny ë guɔ thiɔ̈k!’ Duökï ke kuany cök.