Go Dhakayo rɔt jɔt, ku yöök Bɛ̈nydït an, “Tïŋ, Bɛ̈nydït, biäk töŋ de kakï abä yɛn ke kɔc kuanynyïïn miɔɔc, ku na de këde raan däŋ cä nööm në gööny ë lueth, ka bä bɛ cuööt ë ŋuan.”
Na wën, ke kɔc ee löŋ gɔ̈ɔ̈r ku Parithai ke ke jɔ dok ë keyäc në kɔckɛn ë piööcë, ku thiëckï an, “Eeŋö cäm wek ku dɛ̈kkï wekë kɔc ë athölbö tɔ kut ayï kɔc ë kërac looi?”
Wën ë Raan acï bɛ̈n ke ye cam ku ye dek, aguɔkï lueel an, “Tïŋ raanë, ee mamïïth ku ye raan ë dek ë mɔ̈u arëët, ku ye mɛ̈thë ë kɔc ë athölbö tɔ kut kekë kɔc ë kërac looi!’
Na wën, ke Parithai wën cï Yecu cɔɔl, të cï en e tïŋ, ke jɔ lueel ë yepiɔ̈u an, “Raanë tëë ye tiët, adï cï tiiŋë ŋic, tiiŋ ë jak en, ku adï cï täude ŋic, ee tiiŋ ee kërac looi!”