Na ëlë, ka bï kɔc yɔ̈ɔ̈k aya kɔc nu ë baŋ cam an, ‘Jälkï të nuö yɛn, wek kɔc de gup aciɛɛn, lakï mɛɛc, many ë dëp athɛɛr, many cï looi në këde jɔŋdït rac kekë tuucke!
Rial, të cï bɛ̈ny de ɣöt rɔt guɔ jɔt ku jɔ ɣöt thiöök thok, ku we bï jɔ kɔ̈ɔ̈c biic, ku taŋkï ɣöt thok, ku luɛlkï an, ‘Bɛ̈nydït, liëpë we ɣöt!’ Ku abï bɛ̈ɛ̈r, yöök week an, ‘Wek kuöc të bä wek thïn!’
Ku ënɔɔnë, nɔn cä wek Nhialic ŋic, ku aŋuän luɔi lueel wok en an, we cïï Nhialic ŋic, eeŋö bɛ wek röt pɔ̈k ka cïn naamden, ka cïn riɛl ku kuanykï nyïïn, ku dɛkï piɔ̈ɔ̈th luɔi bä wek röt bɛ tɔ ye lïïmken raanrou?
Na cak kɔc e looi aya, ke këërkëër ë wec Nhialic akääc, ke cïï wiëëk, acï gäär kɔ̈u cöökë an, “Bɛ̈nydït aŋic kɔc cï aa kɔcke.” Ku cöökë aya an, “Raan ëbɛ̈n raan ee Kërtho cɔɔl rin ë nyaai ë luɔi de këracic.”