ku lueel an, “Bɛ̈nydït, yɛn cïï pïïukë duëër dek, yɛn duëër ciët kë dek riɛm de kɔc cï wëiken kuɔɔn!” Ago jɔ jaai ke cïï dëk. Kakë ee luɔi de jööt cïï kɔc ril ke rem de tɔŋ kadiäk looi.
“Lɛ̈kë keek kë luɛɛl Yɛn Bɛ̈nydït Awärjäŋ: Wek ee rïŋ cuet ke riɛm ë ŋoot thïn. Wek ee yiëth lam. Wek ee kɔc nɔ̈k. Eeŋö ee week tɔ täk nɔn ye piny këdun?
Acïk tëdiën ɣeric riɔ̈ɔ̈k në luɔi cï kek kɔc alɛi kënë cueel cïï Yɛn ee riëëu tɔ lɔ Luaŋdït, të wën ye miɔ̈c de kɔl ku riɛm de ka cï nɔ̈k gäm Yɛn. Ka kɔckï acïk mändï dhoŋ kɔ̈u në karɛc juëc cïk keek looi.
Në täŋdunic, duëër aa këtuc dïït cït ŋö, yen kuöm bï röŋ ke raan bï Wën ë Nhialic dhɔɔt guöp? Në reec reec yen En, ku kɛ̈c në yecök, ku ee riɛm de löŋ cï piɛc mac bï yen tɔ piɛthpiɔ̈u tɔ cïn naamde, ku ye Wëidït ɣer ke dhuëëŋdepiɔ̈u läät ë lɛ̈ɛ̈t rac.
Na wën ke lëk ë raan däŋ Thaulo an, “Tïŋ kɔc aluikï kërac Bɛ̈nydït, në cuën cuet kek rïŋ ke thith.” Ago Thaulo bɛ̈ɛ̈r, an, “Wek cï gäm dhoŋ kɔ̈u, laarkï kuurdït agök eenë raantök.”