Keek kedhie abïk riɔ̈ɔ̈c ku abïï arɛɛm ke tiaam, cït arɛɛm de tiiŋ dhiëth. Abïk röt aa liec ë ŋäny ŋäny në riɔ̈ɔ̈c, ku dëpkï nyïïn ë liapliap në ayäär.
Ënɔɔnë kääckï ku takkï wenïïm! De mony duëër meth dhiëëth? Ka eeŋö yan moc ëbɛ̈n tïŋ ke bom ye yäc në yeciin cï tiiŋ rɔ̈p? Eeŋö ye kɔc kedhie kenyïïn nyuiin?
Yɛn cï dhiëëu piŋ, cït dhiën de tiiŋ rɔ̈p, ee kiɛɛu cït kiɛɛu de nyan kaai. Ee kiɛɛu de pänydït de nyan de Dhiɔn, ee wëi gap nhial, ee yeciin riny ke lueel an, “Amawoou, yɛn cï thou! Abïk yɛn bɛ̈n nɔ̈k!”
Tik, të kɔɔr en dhiëth, ee piɔ̈u dhiau nɔn cï köölde bɛ̈n: ku të cï en däk, ka cïï tuöcdepiɔ̈u wën be tak, në biäk de miɛt cï en piɔ̈u miɛt luɔi cï raan dhiëëth ë piny nɔm.
Ade tunynhial ë Bɛ̈nydït ee bɛ̈n piny le ë awuölic ëkööl mɛɛn, bï pïïu bɛ̈n weer: ku raan ë kɔn lɔ ë pïïu yiic, të cï ke weer, ka bï waar ë juändɛn nu ë yeguöp.
Na wën, aguiir Paulo këde piathëpiɔ̈u, ku në döm ee raan rɔt dɔm, ku në guiëër bï löŋ de kɔc guiir rial, ke Pelik jɔ riɔ̈ɔ̈c arëët, go bɛ̈ɛ̈r an, “Jɔ jäl ënɔɔnë. Na miäk, të cän akööl piɛth yök, ke yïn bä cɔɔl.”