Ee yic, aya lueel an yïn bï ya yök, ku yïn bä pɔ̈k nɔm pinydun. Wek bä määtiic në juööriic ëbɛ̈n ku në ɣään yiic ëbɛ̈n, ɣään cän we thiäi thïn, ku wek bä bɛ̈ɛ̈i ciëën piny wään bän week kɔn cuɔp wei le we peec thïn. Acä lueel, Yɛn Bɛ̈nydït.’
Wek bä ke tuɔɔc piny paan ë thuɔɔu, bäk röt lɔ mat në kɔc cï kɔn pïïr ɣɔn thɛɛr. Wek bä tɔ rɛ̈ɛ̈r në piny thar të de ka cï riääk thɛɛr, ku jakï rëër në kɔc cï thouwiic. Kë tɔ̈u yïn cïï bï bɛ cieŋ, ku jɔ tëdu nööm në piny de kɔc pïïr yiic.
“Mɛnh ë raan, rɛɛcë bäny ke Yithriɛl. Cäär tëde keek, ku lɛ̈kë keek kë luɛɛl Yɛn Bɛ̈nydït Awärjäŋ: lɛ̈kë keek: Amawoou në week, wek tïït ke Yithriɛl! Wek ee röt muk apiɛth ku wek cïï thök ee kɔn tiit.