Wek jam ke we ɣɛ̈ɛ̈c wenïïm an, “Wok cï löŋ mac në thuɔɔu ku loiku amat në paan ë thuɔɔu. Të le riääk bɛ̈n, acäk ŋic nɔn cïï yen we bï yök, në luɔi cä wek röt kan në tör ë wël ku mɛth ke bï we gël.
“Yïn cï rɔt ŋic apiɛth në karɛckuön ye looi yiic, aye tak nɔn cïn en raan duëër yï tïŋ. Pɛlënɔmdu, ku ŋïnyduön de käŋ acïk yïn mɔ̈ɔ̈r, ku ja jɔ aa lɛ̈k rɔt an, ‘Yɛn ee Nhialic, acïn raan däŋ pei cït ɛn.’
Wek ee lɔ në löŋ nɔm, ku acïn yic kääc në biäkdun. Wek ee rɔt kan në jam de lueth bä wek göönydun tiaam. Wek ee kïïtduön guiir bä wek kɔc kɔ̈k yiëk buɔ̈t.
Raan ee wëu yök në ruëëny acït din ee toŋ kën ke dhiëëth kuem. Në pïïrde yic cil, kuɛthde abï määr ëbɛ̈n, ku në kecök ciëën abï ciën naamde, abï aa dhɔ̈n tei.
Kɔc juëc ë kaken ë pinyë nɔm, ye ke yɔ̈ɔ̈k, ë ke cïï röt ee tɔ dït, ku cïkï juëc ë käŋ ee ŋɔ̈ɔ̈th, ka kuc ë raan nɔn bï kek tɔ̈u në yen, ë ye Nhialic pïïr yen yek ŋɔ̈ɔ̈th, Raan ee wo miɔɔc ë käŋ kedhie në dhuëëŋ, ke wo bï piɔ̈ɔ̈th aa miɛt ë keek.