Abï tunynhial ke thieei, tunynhial ɣɔn luäk ɛn në karɛciic ëbɛ̈n. Ku abïk ŋoot ke ke ye cɔ̈l ɛn, ku cɔ̈lë ke wärkuɔ: yï Abraɣam kekë Yithaak. Ku abïk nïïm dɛ mïth juëc arëët, ku dekï nïïm mïth ke mïthkɛn juëc!”
“Eeŋö ye kɔckï mim ke cïn kë cïk lueel, wään la Yɛn tëden bä keek la ke luök? Eeŋö kën kek cɔ̈tdï puk nɔm wën cɔ̈ɔ̈t Ɛn? Cä guɔ ciën riɛl kuɔny ɛn keek? Yɛn duëër wɛ̈ɛ̈r tɔ dëu abïï yic riɛl të cän e lueel ku pɔ̈k kiɛɛr ke ke ye jɔ̈ɔ̈r, abï rec nu thïn thou në biäk de ciɛ̈n pïïu.
En aa guööm ɛn ee kakë aya: ku acä keek guum, ke yɛn kën yäär, në biäk ŋiɛc yɛn raan cä gam, ku aŋiɛc ëgɔk nɔn duëër en këdäŋ ŋiëc tiit kë cä kuɛ̈i yen aɣet kööl bï bɛ̈n.
Käŋ kaarou ka cïï röt duëër waar ku cïï Nhialic ke lueth duëër töör në biäkden, ee ka cï than ku lɔ kuëŋ cï Yen kuëŋ, acïk wook gäm aŋäth ku riëtëpiɔu, agoku kɔ̈ɔ̈c aril në aŋäth cï tääu ë wonïïm tueŋ.
Ku kitkï din ë piɛc cak, luelkï, an, “Yïn rɔ̈ŋ we luɔi duëër yïn awerek nööm, ku kuek adɔ̈kkë bei: Ë luɔi cï yï nɔ̈k, ago wo wɛ̈ɛ̈r bei në riɛmdu në këde Nhialic ë dhiën yiic ëbɛ̈n, ku thok yiic ëbɛ̈n, ku kɔc yiic ëbɛ̈n, ku juöör yiic ëbɛ̈n,