Ago Bɛ̈nydït lueel an, “Piɛŋkï, wek ee kɔckë, wek luöi keek këtuc, kë cä wek weyiëth bï lëu në luny. Ka wek cïï bï bɛ cath ke we ɣɛ̈ɛ̈c wenïïm, në luɔi bï kek aa kööl rac arëët.
Ku na de tiët lɔ jam lueel në rinkï të kën Yɛn yen yöök bïï kënë lɔ looi, abï dhil thou në këde, ku yen ee täu bï tït ee jam ë rin ke yiëth kɔ̈kkë tɔ̈u.’
duɛ̈ɛ̈rkï ke tiit abïk kɔn dhuöök? Ee yen duɛ̈ɛ̈r wek röt jɔ kuum në ee runkë kedhie? Acie yen mïthkï. Bɛ̈nydït ë ya luöi kërac, ka yɛn ë piɔ̈u riääk arëët.”
Ku kɔc ke Yithriɛl aake cï kɔ̈c në cɔk ee köölë, në baŋ cïï Thaulo gutguut lueel, an, “Aciɛɛn abï nu ë raan lɔ cam yeth, ke akɔ̈l ë kën lɔ piny, të ŋuɔɔt ɛn ke ya kën rɔt guöör në kɔc ke aterdï!” Ka acïn raan töŋ cï këcam thiëëp në rem de tɔŋic.
Go Debid nuan aläl, në biäk cïï kɔcke piɔ̈ɔ̈th kɛc ku luelkï an bïk Debid biɔ̈ɔ̈k në kur ë këde mïthken ku diäärken ku duetken, ku Bɛ̈nydït Nhialic acï Debid bɛ̈n riit piɔ̈u.