Löŋ cä lueel ë yapiɔ̈u aya, cä lueel ë ya wiël piɔ̈u? Ayï löŋ ë ya lueel, ee këde guöp en luɛɛl ɛn en, cït man en ë lööŋ kaarou an, “Ɣɛɛ, ɣɛɛ,” ku, an, “Ei, ei?”
Yɛn cï piäät ë tim cï rïïu nɔm kɔ̈u wokë Kërtho ëtök, ku yɛn ŋoot ke ya pïïr, ku acïï be aa yɛn, ee Kërtho en apïïr ë yaguöp. Ku pïïr piëër ɛn ë guöpic ënɔɔnë, ee gäm en a piëër ɛn, gäm aa yɛn Wën ë Nhialic gam, raan ë nhiaar ɛn, ago rɔt gaam në biäkdï.
Cït man cï wok nïïm jɔ dɛ kutdïït ë kɔc cï Nhialic gam, ku acïk wo tuɔɔk cït man ë luäät ke ke woi wopiny. Yok këriëëc ëbɛ̈n kuɛ̈k bei, kak ee wo gɔ̈ɔ̈u ayï karɛc ee tɔ̈u ë nuatnuat ë wocök, ku tɔkï wo wiëëk, yokku ke kuɛ̈k bei. Ku jɔku riŋ ke wo cïï diɛɛr, tëde kë cïï Nhialic tääu ë wonïïm tueŋ.