Në rin ke melik ë ke cïï mär ë kɔc nïïm, tɔ lɛcde tɔ̈u në täu tɛ̈u ë akɔ̈l. Tɔ juöör ëbɛ̈n thiëëc Nhialic bïï keek thieei, cït man cïï yen melik thieei, ku tɔ ke köör yen miɛtëpiɔ̈u.
Raan ëbɛ̈n tɔ̈u ee pinyë raan kɔɔr athiɛɛi, abï aa thieei, në Nhialic Adöt. Raan ee gutguut lueel, ee kuëëŋ në rin ke Nhialic yic. Agööth thɛɛr, abïk lɔ ku märkï kɔc nïïm.”
Apiɛth tei, Nhialic guöpde, abï yï nyuöth kë bï yïn en ŋic: Nyan dhuec abï mɛwä dhiëëth ku abïï cäk an, Emanwɛl, të lueelë yen në thoŋda, ee “Nhialic atɔ̈u ke wook.”
Be an, cie looi wuya, ku jɔ Nhialic thieei wekë wëiku kapäc, ke raan rɛ̈ɛ̈r ëtɛ̈ɛ̈n ke ye raan kënë wɛ̈ɛ̈t, bï “Amiin” lueel adï, nɔn kën en kë luel piŋ?
Luɔi ee yen Nhialic, Raan ɣɔn yöök ɣɛɛrëpiny, an, “Bä bei tëcol, ye piny riaau!” Yen aa riau wopiɔ̈ɔ̈th, agoku riau de ŋïny de dhuëëŋ de Nhialic yök, riau nu ë Yecu Kërtho nyin.
Ku acï nyuöth keek, nɔn cïï en ee biäkden ee biäkdun yen aaye kek kakë looi, ka cï guiëër week ënɔɔnë në kɔc wään guïïr week wëlpiɛth në riɛl ë Wëidït ɣer Wëi ë tooc paannhial, ku tuucnhial ayek kakë kɔɔr luɔi woi kek keyiic.
luelkï, an, “Amiin: Athiɛɛi, ku dhuëëŋ, ku pɛlënɔm, ku thieithieei, ku riëëu, ku riɛldït, ku riɛl ee käŋ lëu, ë ke ye tɔ̈u në Nhialicda aɣet wadäŋ thɛɛr ya. Amiin!”