Go Debid yök ke keek, ku lëk keek an, “Të bä wek ke we ye määthkï, bäk ya bɛ̈n kony ke we bäkï mätkï röt wook! Ku na bäkï, bäk a bɛ̈n nyiɛɛn tëde kɔc ke aterdï, cakaa nɔn cïn en kërɛɛc cä luöi week, ke Nhialic de kuarkuɔ, abï kë luɔikï ŋic ku abï week luöi këtuc.”
“Ayï wënkui, ku nɔn ee wëndu, ku nɔn ee nyandu, ku nɔn ee tiiŋduön nhiaar, ku nɔn ee raan määth wek arëët, aduëër yïn riit piɔ̈u ë määth, ke yï bï yiëth lam, yiëth kënë ke kɔn lam wekë kuarkun.
Na wën ke lëk ë kɔc Thaulo an, “Duëër Jɔnathan thou adï? Ku ee yen raan ë tɔ Yithriɛl tiëm ë tiëm dïïtë? Ei taitai, wok cï kuëëŋ në rin ke Bɛ̈nydït pïïr. Cakaa riöp de yen cök ë cïï dhoŋ. Kënë looi ee köölë aa looi në riɛl de Nhialic.” Ago kɔc Jɔnathan jɔ kony ku akënë bɛ̈n nɔ̈k.