luäkë ya bei në kɔc de nïïm këriëëc kɔɔrkï ëbɛ̈n ee pinyë nɔm. Luöiyë keek këtuc në nuɛɛn cï kueet ë biäkden, tɔ mïthken yök nuan rɔ̈ŋ ke keek ku dɔ̈ŋ biäk ke mïth ke mïthken.
Ku ka cï lööny ë kuɔɔth yiic ayek kɔc ee jam piŋ, ku jɔkï lɔ, ago ke nyiɛɛc në diɛɛr ee kek diɛɛr ë käŋ ku bäny cï kek bäny ku kamit yek kɔɔr ka ke pïïrë, ku cïkï ee luɔk apiɛth.
Ku ritkï kɔcpiööcë piɔ̈ɔ̈th, yöökkï keek an, “Bïk aa tɔ̈u ë gämic apiɛth, ku an, në guöm ee wok katuc juëc guum en abï wo dhil lɔ ë ciɛɛŋ de Nhialicic.”
En aa guööm ɛn ee kakë aya: ku acä keek guum, ke yɛn kën yäär, në biäk ŋiɛc yɛn raan cä gam, ku aŋiɛc ëgɔk nɔn duëër en këdäŋ ŋiëc tiit kë cä kuɛ̈i yen aɣet kööl bï bɛ̈n.