37 A daa nɨ mʊsǝn kɛl nɨ n bɨlǝngǝn wʊnɨ ja sʊwa gɔ, ‘Kaa kwal kwalagɔ lɛ, kaa ka lɛ.’
Mǝ nyʊwa taal mʊnɔ lɛ jʊ a bwɨɨ mʊ nǝ bwala. Mʊ do jʊ nɨ ke bɔ a mʊɨ. Mʊ kʌso kʌso jʊ nɨ mʊ kwal bɨɨ.’
N bɨlǝngkɛl mǝ sʊwa jen nɛɨ, gwam nʊ nɨ a nǝ bɨlǝngkɛl nǝn mǝɨ, maa maa maajɨtɨn nɨ mǝ maa lɛɨ. Gǝ maa maa maajɨtɨn nɨ a laa a nɨɨ, jʊ a bwɨɨ mǝ yi a daagɔ Tɛtɛ woi.
Nǝ katǝmɔ nya nya ywatǝm, mʊr kanjǝlɔ lɛ wʊnɨ yɔ lɛ nǝn a kʊlɨ nɨ mɨ dɨtǝm woi. N jʊ a bwɨ nǝ kwaltǝmɔ jǝbɔ nǝ katǝmɔ jǝ maa fulotǝm nǝl lɛ dakinii.
Mǝ twam jen sǝla jǝ́ ka jʊ nɨ jǝ́ maa bɔ gaalan gǝnɨ. Kaam nǝbɔ a maa gaalanɔ, a jenɔ jǝ́ yo sʊtǝm nyatǝm a gaalan jinɔ gǝm.”