Ja mʊla mʊlaɨ a mʊgɔ langǝn bwangǝn nǝbkuwotǝmkǝgagɨɨ, sʊwa lɛ gɔ, ‘Pʌd jinɔ nǝn Kwaama mɛla jim lɛɨ.’ Pʌd nʊ nɨ a nyʊwa, a mɛla a daagɔ Tɛtɛ woi, bɛ bɛ a daa mǝ woi.
Mʊ fwalɨ maajɨ mɨ, mǝ kela ń nɛ, bɛ ń tɨka nɔɔtǝm nɨ ja maa maajɨ jǝbɔ mǝ jǝbɔ Kilemas jǝbɔ tangǝn fatǝm maajɨ mǝndɨ a dul fulon kɛl lǝmɨ. Duntɨn jinɔ a mʊgɔ langǝn bwangǝn kʊlɨ.
Fʌlʌm kan nyan mɔtǝm a Kwaamaɨ a ta tʌgo gwanggwang. Mɛl nɨ a bʊtɔ gǝnɨ sʊwa lɛ gɔ, “Tɛlalɔ a nyǝm nǝbam gǝnɔ,” jǝbɔ, “Pʌd nʊ nɨ a nʊng jǝlatǝm nǝn dun Tɛlalɔɨ, bɛ a bǝla maatǝm shilɔ wo.”
Kwaama a kwɛl a nʊng ji gɔ, maajɨ nɨ jǝ maa lɛɨ ke bɔ a kɛl dul nyatǝm jin, n kɛl dul nyatǝm jen. Kanjǝl nɨ ja sʊwaɨ, kǝngkɔ kaam nǝbɔ kiyo jem fulon kɛl lǝmɨ nɨ lɛ nǝn kwaan Yʊwa Kwaamaɨ a twam a dʌbʌli. N kanjǝlɔ bɛtɔ twama Kwaamaɨ ya nǝl lɛ sǝ jǝ nyǝmɨ.