“Tʊgalam nɨ maa nungon nɛ jǝbɔ kɨla ji Yusufu. Nǝngɔ ja miyo gǝnɨ, nǝngɔ nǝb nɨ a ten gǝnɨ, a shu nǝn gɔ a Masarɨ. Kanjǝl nɨ a bwɨ nyɔ sul, Kwaama dakini jǝbɔ gɔ.
N jǝlakatǝm wɛ a kʊm Kan Kwaaman Kwaamaɨ jǝbɔ kan shomi? Bǝ Kan Kwaaman Kwaama kʊlɨɨ. Kanga Kwaama a sʊwa gɔ, “Mǝ yɨ yɨ nǝbɔ ji, n bola a kʊm jin. Mǝ yǝlam yǝlam Kwaama jin, jǝ yǝlam yǝlam nǝbam mɨ.”
Kɛl Kwaamaɨ a kwɛl a mʊla mʊlaɨ sʊwa lɛ gɔ, Kwaama dǝg dǝg Bʌtʌbɔ a yǝlam nǝb dǝngdǝng a gola nǝtǝm bɨlǝngkɛl a daa gǝ woi. N jʊ a bwɨ galɨgǝn ja kiyo Ibrahim gǝm fulon kɛl lǝmɨgɔ gɔ, “N dul mʊn nǝbɔ yoolii nɨ gwam nya bwili lɛɨ.”