13 Ехуданы, яй киби, кереджегим, ве Эфраимни, окъ киби, къулланаджагъым. Эй, Сион! Мен сенинъ огъулларынъны юнанларнынъ огъулларына къаршы къояджагъым, сени дженкчининъ къылычы киби япаджагъым.
Эй, Аллам, эй, Падишам! Сени юксельтирим, Адынъны эбедий алгъышларым!
Агъызларында Аллагъа шуретлер олсун, къолларында исе – эки агъызлы къылыч!
Шунынъ ичюн ер юзю тепренсе биле, дагълар денъизлернинъ багърына барып тюшсе де, биз къоркъмамыз.
Агъзымны кескин къылыч киби япты, мени Озь къолунен къорчалады, мени кескин бир окъкъа чевирди, Озь окълугъына сакълады.
Сен меним токъмагъым, дженк алетимсинъ! Сеннен халкъларны урдым, сеннен падишалыкъларны харап эттим.
Сион огъуллары энъ яхшы темиз алтын киби къыйметли эди; насыл этип, оларнынъ къыймети балчыкъ бардакъкъа, чёльмекчининъ япкъанына тенъ олды?
Огъулларынъыздан пейгъамберлерни сайладым, йигитлеринъизден назарейлерни сечип алдым. Ойле дегильми, эй, Исраиль огъуллары? – дей РАББИ.
Енъгенлер Сион дагъына чыкъаджакъ ве Исавнынъ дагъында яшагъанларны суд этеджек. Сонъра РАББИ падишалыкъ япаджакъ.
Мен Ондан: – Олар не япмагъа келелер? – деп сорадым. – Шу бойнузлар Ехуданы ойле дагъыттылар ки, кимсе башыны котерип оламай. Бу демирджилер исе Ехуда топрагъыны дагъытмакъ ичюн бойнузларыны котерген халкъларны къоркъузмагъа ве бойнузларыны ерге урмакъ ичюн кельдилер.
Къуртулыш башлыгъыны кийинъиз, Рухнынъ къылычыны да, яни Алланынъ Сёзюни алынъыз.
Мен яхшы курештим, чапувымны битирдим, иманымны сакълап къалдым.
Алланынъ Сёзю тири ве къудретли, эр тюрлю эки тарафлы кескин къылычтан кескиндир. О, ичине, джаннен рух айырылгъан ерге, бугъумларнен кемиклери олгъан ерге сокъулып кире ве юреклернинъ тюшюнджелерини эм ниетлерини сынап бакъа.
Онъ къолунда О, еди йылдызны тута, агъзындан эки тарафлы кескин къылыч чыкъып тура эди. Онынъ бети бутюн кучюнен парылдагъан кунеш киби эди.
Олар Къозунен дженк этеджеклер, амма Къозу оларны енъеджек, чюнки Къозу – раббилернинъ Раббиси ве падишаларнынъ Падишасыдыр. Онен берабер олгъанлар – чагъырылгъан ве сайлангъан ишанчлы адамлардыр.
Онынъ агъзындан бир кескин къылыч чыкъып тура; онен О, халкъларны ура. Демир таягъынен О, оларгъа падишалыкъ япа, Къудретли Алланынъ атешли гъазабыны душманларынынъ башларына тюшюре. Юзюм сыкъкъан ерден чыкъкъан шарап киби, оларнынъ устюне гъазабы акъа.
Башкъалары исе ат минген Атлынынъ агъзындан чыкъкъан къылычнен ольдюрильдилер. Бутюн къушлар оларнынъ этини ашап тойды.
Пергамдаки иманлылар джемиетининъ мелегине яз: «Эки тарафлы кескин къылычнынъ Сабысы бойле дей: