9 – Ордуларнынъ РАББИси бойле дей: Адалетли суд этинъиз, бири-биринъизге мерамет ве шефкъатнен янашынъыз.
– Къоркъма! Ёнатан бабанънынъ хатири ичюн мен санъа бирде-бир яхшылыкъ япарым, Шаул къартбабанънынъ бутюн тарлаларыны санъа къайтарып берерим. Сен меним софрамда эр вакъыт отьмек ашарсынъ, – деди онъа Давут.
къойларымнынъ юньлеринден онъа сыджакъ урба бермедимми? Онынъ ичюн о, манъа яхшылыкъ тилемедими?
Башкъа адамгъа мерамет этмеген адам Къудретли Алланынъ огюнде къоркъусыны джойгъан.
Инсафлы ве адалетли шейлерни япмакъ РАББИнинъ огюнде къурбандан яхшыдыр.
Эй, Давутнынъ эви! – дей РАББИ. – Сабадан адалетнен суд этинъиз, белягъа къалгъан адамны зорбанынъ къолундан къуртарынъыз. Ёкъса, гъазабым атеш киби туташаджакъ, япкъан яманлыкъларынъыз ичюн янаджакъ, кимсе оны сёндюрип оламайджакъ.
РАББИ бойле айта: Адалетнен ве догърулыкънен арекет этинъиз; джаны агъыргъанларны зорбанынъ къолундан къуртарынъыз; кельмешекнинъ, оксюзнинъ ве тул апайнынъ джаныны агъырттырманъыз, оларгъа акъсызлыкъ этменъиз. Бу ерде къабаатсыз къанны тёкменъиз.
О заман исе оларгъа буны буюрдым: «Сесимни динъленъиз, ве Мен сизинъ Алланъыз олурым, сиз де Меним халкъым олурсынъыз. Сизде яхшылыкъ олсун деп, эр буюргъан ёлумдан юрюнъиз».
Эгер туткъан ёлларынъызны ве ишлеринъизни керчектен догъурласанъыз, адамларнынъ арасында адалетли суд этсенъиз,
файдасы ичюн параны бермесе, параны бергенде исе, фаиз истемесе, акъсыз ишлерни япмаса ве давалашкъан адамларны адалетли суд этсе,
РАББИ-ТААЛЯ шойле дей: – Исраиль ёлбашчылары, етер! Зулумлыкъ этмеге ве хорламагъа токътанъыз! Адалетли ве догъру арекет этинъиз. Меним халкъымны топракъларындан къувманъыз, – дей РАББИ-ТААЛЯ.
Ялан теразени къолда туткъан алыш-веришчилер алдатмагъа север.
Адалетсиз суд этменъиз. Фукъаре адамгъа керексиз дикъкъат косьтерменъиз, буюк адамгъа да чокъ урьмет этменъиз. Якъын адамны адалетнен суд этинъиз.
Лякин адалет, сув киби, акъсын, акъикъат да, къурумайджакъ озен киби, олсун.
Эй, инсан! Эйилик не олгъаны санъа бильдирильди, РАББИ сенден не истегени де хабер этильди: адалетли арекет этмек, мераметни севмек ве Алланънынъ огюнде юваш юрекнен яшамакъ.
Ерусалимнинъ сакинлери раат ве тынч яшагъан вакъытта, этрафтаки шеэрлеринде, Негевде ве гъарпта яткъан дагъ этеклеринде адамлар яшагъан вакъытта, РАББИ эвельки пейгъамберлернинъ ярдымынен айны шу сёзлерни айта эди».
РАББИ Зекерьягъа бойле деди:
Эй, Къанун оджалары ве фериселер! Экиюзьлюлер! Алынъызгъа беля! Нане, таракъот ве зиранынъ ондан бир пайыны бересиз, лякин Къануннынъ энъ муимини: адалетлик, мераметлик ве садыкълыкъны – котерип атасыз. Биринджисини беджерип, башкъасыны да унутмамакъ керек.
– Эй, фериселер, алынъыз беля! Сиз нане, седеф оту ве эписи башкъа ешилликлернинъ ондан бир пайыны бересиз, амма адалет ве Алла севгиси акъкъында унутасыз! Буларнынъ бирисини беджере турып, экинджисини де унутмамакъ керек.
Корюнишине коре суд этменъиз, лякин адалетли суд этинъиз, – деди.
– Къанунымызгъа коре, башта адамны эшитмек ве онынъ ишини бильмек, сонъ исе оны суд этмек керек.
Семетдешинънинъ джоюлгъан бугъасыны я да къоюны корьсенъ, корьмемезликке урма, мытлакъа оны къайтар.