– Озюнъе бир бурулгъан кягъыт ал да, анда Исраиль, Ехуда ве эписи халкълар акъкъында эписи айткъан сёзлеримни, Ёшиянынъ куньлеринден, Мен сеннен лаф этип башлагъан кунюнден бу куньгедже айткъанларымны яз.
РАББИ менден: – Амос, сен не коресинъ? – деп сорады. Мен: – Бир саркъманы, – дедим. Бунъа Рабби бойле деди: – Мына, Мен халкъым Исраильнинъ ортасына бир саркъма къояджагъым. Бир даа оларны багъышламайджагъым.
– Не коресинъ? – деп сорады о. – Мына, бутюнлей алтындан япылгъан бир къандильни корем, – деп джевап бердим. – Тёпесинде зейтюн ягъы ичюн бир чаначыкъ, къандильнинъ устюнде де еди лампат, устюндеки лампатларда еди улукъ бар.