1 Меннен лаф эткен Мелек къайтты ве юкъудан уяндыргъан киби мени уяндырды.
Бу ерде уянып, козьлеримни ачтым. Юкъум татлы эди.
О меннен лаф эткенде, мен эсимни джойып, бетимнен ерге ята эдим. Лякин о манъа токъунып, мени аякъкъа турсатты
О вакъыт меннен лаф эткен Мелекке РАББИ татлы ве мераметли сёзлернен джевап берди.
Меннен лаф эткен Мелектен: – Бу недир? – деп сорадым. О да манъа: – Бу – Ехуданы, Исраильни ве Ерусалимни дагъыткъан бойнузлар, – деди.
– Эфендим, олар недир? – деп сорадым мен. Меннен лаф эткен Мелек: – Олар не олгъаныны санъа косьтереджегим, – деди.
Мына, меннен лаф эткен Мелек чыкъты, къаршысына даа башкъа бир Мелек чыкъты.
Меннен лаф эткен Мелек манъа: – Бунынъ не олгъаныны бильмейсинъми? – деди. – Бильмейим, эфендим, – деп джевап къайтардым.
Пётр ве онынъ янындакилери терен юкъуда эдилер. Уянгъанда, Исанынъ Шуретини ве Онынъ янында тургъан эки адамны корьдилер.