1 О куню Давутнынъ сою ичюн ве Ерусалимде яшагъанлар ичюн бир чокъракъ ачыладжакъ. Онынъ ярдымынен адамларгъа гуналарындан ве арамлыкъларындан темизленмеге мумкюн оладжакъ.
«Давут Ахимелекнинъ эвине кирди», – деп онъа бильдирди.
Алла Озю сени эбедиен ёкъ этеджек, сени булунгъан еринъден къувып айыраджакъ, тирилер топрагъындан сенинъ тамырынъны чыкъараджакъ. Сэла
Къуртулыш чокъракъларындан къуванчнен сув аладжакъсынъыз.
Рабби Сион къызларынынъ арамлыкъларыны юваджакъ, адалетли суд ве атеш рухунен Ерусалимни анда тёкюльген къандан темизлейджек.
РАББИ, Сен – Исраильнинъ ишанчысынъ! Сени ташлап кеткенлер эписи масхара оладжакълар. Сени ред эткенлернинъ адлары куль устюнде языладжакъ; олар РАББИни, тири сувнынъ чокърагъыны быракътылар.
– Халкъым эки яманлыкъ япты: Мени, джанлы сувлар чокърагъыны быракъты, озьлерине сув тутмагъан, чатлакъ хавузлар къаздылар.
«Ехояда руханийнинъ ерине РАББИ сени руханий къойды. РАББИнинъ Эвинде баш олып, акъылдан тайгъан, пейгъамберлик этмеге тырышкъан адамларны тутып да, оларны къалыпкъа къойып, зынджырларнен багълайджакъ эдинъ.
Огюмде къазангъан бутюн гуналарындан ве эткен яманлыкъларындан оларны темизлейджегим; огюмде къазангъан гуналарыны ве Менден айырылгъанларыны багъышларым.
– Инсан огълу! Исраиль халкъы озь топрагъында яшагъанда, о топракъны озь ишлеринен ве арекетлеринен арамлады. Меним козюмде халкънынъ япкъанлары къадыннынъ айлыкъ кирлилиги киби эди.
Мен устюнъизге темиз сув сепеджегим, ве сизлер эписи озь писликлеринъизден темизленеджексинъиз. Сизни даа эписи путларынъыздан темизлейджегим.
Мен сизни эписи арамлыкъларынъыздан къуртараджагъым, сизге бол-бол ашлыкъ берекетини береджегим. Бир даа ач олмайджакъсынъыз.
Бундан сонъра адам мени арткъа, Эвнинъ киришине алып кельди. Мен Эвнинъ босагъасындан куньдогъуш тарафына акъкъан сувларны корьдим. Эв куньдогъушкъа бакъа эди, ве сувлар онынъ сагъ тарафындан, къурбан ерининъ дженюбинден ашагъы акъып чыкъа эди.
Ялынъыз чокъракъ ве таш ичинде оюлып япылгъан хавузнынъ суву темиз къаладжакъ. Шу махлюкъларнынъ олюсине токъунгъан адам арам олур.
Сенинъ ырымджылыкъ кучюнъни тартып аладжагъым, булутлардан фал бакъкъанлар къалмайджакъ.
Бутюн къалгъан сойлар да, эр бир сой айры, оларнынъ апайлары да айры агълайджакъ.
О куню Ерусалимни бутюн къабилелер ичюн агъыр бир таш япаджагъым. Оны котермеге тырышкъан эр кеснинъ кобеги мытлакъа тюшеджек. Ер юзюнинъ бутюн миллетлери Ерусалимге къаршы бирлешеджек.
Эртеси куню Ягъя Исанынъ якъынлашкъаныны корип, шойле деди: – Мына Алланынъ Къозусы! О, Озюне дюньянынъ гунасыны ала.
Базыларынъыз бойле эдинъиз, амма ювундынъыз, азиз олдынъыз, Рабби Иса Месихнинъ Адынен ве Алламызнынъ Рухунен акъландынъыз.
лякин Месихнинъ къыйметли къанына, яни къабаатсыз ве темиз-пак къозунынъ къанына сатын алындынъыз.
Амма О, Озю ярыкъта олгъаны киби, биз де ярыкъта юрсек, бизим араларымыз якъын олур ве Онынъ Огълу Исанынъ къаны бизни эр бир гунадан темизлер.
Сув ве къанны кечип кельген – Иса Месихтир. О, тек сувны дегиль, сув ве къанны кечип кельди. Онъа Рух шаатлыкъ япа, ве Рух – акъикъаттыр.