7 Башта РАББИ Ехуданынъ чадырларыны къуртараджакъ. Бойледже, Давут союнынъ шурети ве Ерусалимде яшагъанларнынъ шурети Ехуданынъ шуретинден буюк олмайджакъ.
Эгер исе менден устюн юксельмеге, масхаралыгъымны акъылыма кетирмеге истесенъиз,
мен Аллагъа ишандым ве ич къоркъмам; инсан манъа не япа билир?
Эр бир шуретли адамнынъ къопайлыгъыны масхара этмек, бутюн ер юзю урьмет эткен адамларны ашаламакъ ичюн, бу къарарны Ордуларнынъ РАББИси чыкъарды.
РАББИ бойле дей: – Мына Якъуп чадырларыны эсирликтен къайтарырым, койлерине мерамет этерим. Харабелер устюнде кене шеэр къурулыр, Сарай кене озь еринде тураджакъ.
– О куню йыкъыкъ эвге ошагъан Давутнынъ падишалыгъыны Мен янъыдан тиклейджегим, диварларыны тюзетеджегим, йыкъылгъан ерлерни янъыдан къураджагъым, оны эски замандаки киби япаджагъым.
О куню васиетим бозулды, ве Мени беклеген заваллы къойлар бу, РАББИнинъ сёзю олгъаныны анъладылар.
О заман о манъа бойле деди: – Бу – РАББИнинъ Зеруббавелге айткъан сёзю: «Къудретнен ве кучьнен дегиль, амма Меним Рухумнен ишинъни беджереджексинъ». Ордуларнынъ РАББИси бойле дей.
Шу ань Иса Мукъаддес Рухта пек къуванды ве: – Бабам, кок ве ернинъ Раббиси! Шуретлейим Сени! Сен шуны акъыллылар ве бильгилилер ичюн гизли эттинъ, кучюк балаларгъа исе ачтынъ! Эбет, Бабам, Сенинъ эйи ираденъ шойле эди! – деди.
Энди макътанмагъа бир шейимиз къалдымы? Къалмады! Къайсы къанунны беджергенинен макътанайыкъ? Ишлер истеген къанунны беджергениненми? Ёкъ, иманны истеген къануннен макътанайыкъ!
Севимли агъа-къардашларым, динъленъиз: бу дюньянынъ фукъарелерини сайлагъан Алла Озю дегильми? О, оларны иманда зенгин япты ве севгенлерге сёз берильген Падишалыгъыны берди.
Амма О, бизге даа зияде эйиликни бере. Бойлеликнен, Языда айтылгъан ки, Алла къопайларгъа къаршы чыкъаджакъ, алчакъгонъюллилерге исе эйилик япаджакъ.