12 Сонъ РАББИнинъ Мелеги: – Ордуларнынъ РАББИси! Ерусалимге ве Ехуданынъ шеэрлерине къаршы ачувлангъанынъ етмиш йылдыр. Оларгъа не вакъыт шефкъатлы бакъаджакъсынъ? – деди.
Йирмеядан айтылгъан РАББИнинъ сёзлери ерине келеджек эди, ве топракъ раатлыкъ куньлери раатланаджакъ эди. Етмиш йыл битмегендже, бошлукъ куньлери девамында топракъ раатлыкъ куньлери раатлана эди.
Гуналарымыз ичюн къазангъанымызгъа коре О, япмады, бизге къабаатларымызгъа ярашкъан джеза бермеди.
Баба балаларына насыл шефкъатлы олса, РАББИ Ондан къоркъкъанларгъа шефкъатлы ола.
Сени къыдыргъанларнынъ эписи Сенде къуванып севинсинлер! Сенинъ къуртарувынъны севгенлер токътамайып: «Алла улудыр!» – десинлер!
Буны мен эр вакъыт айтып береджегим, Якъупнынъ Алласына чалгъы чаладжагъым.
Ордуларнынъ РАББИ-Таалясы, не вакъыткъадже халкъынънынъ дуваларына ачувланаджакъсынъ?
ольдюрмек вакъты ве тедавийлемек вакъты; йыкъмакъ вакъты ве къурмакъ вакъты;
Озь халкъыма ачувландым, Озь мульк-мирасымны ашаладым да, къолунъа бердим, амма сен оларны аджымадынъ, къарт адамларгъа биле агъыр боюндырыгъынъны такътынъ.
Эр тюрлю къасеветлерини Озюне алды, юзюнинъ Мелеги оларны къуртарды, севгиси ве мераметинен оларны сатын алды, къадимий заманларда оларны къолларында алып ташыды.
Устюндеки яшагъанларнынъ яманлыгъы ичюн ер юзю не вакъыткъадже чекишеджек, чёльдеки отлар не вакъыткъадже сарарып соладжакъ? Адамлар: «Алла келеджегимизни бильмей», – дегенлери ичюн, айванларнен къушлар ёкъ олды.
Мыскъылджыларнынъ арасында кулип отурмадым, къолунъ тюбюнде олгъанда, бир озюм къалдым, Сен мени ачувгъа толдурдынъ.
РАББИ бойле девам эте: – Сизлер Вавилонда етмиш йыл олгъанынъызда, Мен сизлерге келерим де, яхшы сёзюмни беджеририм ве сизни бу ерге къайтараджагъым.
РАББИ бойле дей: – Мына Якъуп чадырларыны эсирликтен къайтарырым, койлерине мерамет этерим. Харабелер устюнде кене шеэр къурулыр, Сарай кене озь еринде тураджакъ.
Бири озеннинъ о тарафында тургъан кетен урбалы адамдан: – Бу аджайип шейлер не вакъыт битеджек? – деп сорады.
мен, Даниял, китаплардан анъладым ки, Ерусалим 70 йыл бакъымсыз оладжакъ. Буны РАББИ Йирмея пейгъамберге хабер эткен эди.
– Я РАББИ! Мен Сени чагъырам. Сен мени даа не къадар эшитмейджексинъ? Зорбалыкъ акъкъында къычырам. Не къадар мени къуртармайджакъсынъ?
Геджесинен корьгеним будыр: мына, сары аткъа минген адам вадийде, мирт тереклери арасында отура. Аркъасында исе сары, къаверенки ве беяз атлар бар эди.
– Бу топракънынъ бутюн халкъына ве руханийлерге бойле айт: «Етмиш йыл ичинде бешинджи ве единджи айларда аштан-сувдан вазгечип агълагъанынъызда, сиз буны Меним ичюн яптынъызмы?
Шунынъ ичюн адамлар Исанынъ ярдымынен Аллагъа якъынлашкъанда, Иса оларны къуртара биле, чюнки О, эр вакъыт яшай ве Алланынъ огюнде оларнынъ тарафыны тутып, оларны къорчалай.
Олар къычырып, кучьлю сеснен бойле дедилер: – Эй, Мукъаддес ве Акъикъий Укюмдар, не ичюн бу вакъыткъадже укюм этмейсинъ, тёкюльген къанымыз ичюн дюньяда яшагъанларны джезаламайсынъ?