2 Джан-юректен РАББИге шукюр этерим, Сенинъ аджайип ишлеринънинъ эписини айтып берерим!
Я РАББИ, Сен мени сынадынъ, эм де билип алдынъ.
Я РАББИ, меним чагъыргъан сесимни эшит, манъа мерамет эт ве манъа джевап бер.
РАББИни алгъышлайым, чюнки О, меним ялваргъанымны эшитти.
РАББИнинъ сеси янгъан атеш чыкъара.
Бабаларымыз бу ерни озь къылычынен алмадылар, къолларынынъ кучьлери оларны къуртармады, тек Сенинъ онъ къолунъ, Сенинъ кучюнъ, юзюнънинъ ярыгъы оларны къуртарды, чюнки Сен олардан разы эдинъ.
Эй, Алла, оларны джезагъа укюм эт! Оларнынъ яман ниетлери озьлерини урсун! Гуналары чокъ олгъаны ичюн, олар Санъа къаршы чыкъкъанлары ичюн, оларны тышарыгъа къув.
Онынъ белясы озюнинъ башына келеджек, онынъ зулумлыгъы озюнинъ тёпесине тюшеджек.
РАББИ – Падишадыр! О, улулыкъкъа кийинген! РАББИ къудретке кийинген ве онен къушангъан! Акъикъатен, дюнья къатты тура ве ич сарсылмаз!
Чокъ сувларнынъ шувултысындан, денъизнинъ кучьлю далгъаларындан юкъарыдаки РАББИ кучьлюдир!
Онынъ огюнде атеш юре, этрафтаки душманларны якъып ташлай.
О, ерни укюм этмеге келе. О, дюньяны адалетнен, халкъларны догърулыкънен укюм этеджек!
Падиша! Алла-Тааля къартбабанъа Невукъаднеццаргъа падишалыкъ, буюклик, шереф ве шан-шуретни багъышлады.
Раббиде олып, эр вакъыт къуванынъыз! Даа айтам: къуванынъыз!