16 Халкълар озьлери къазгъан чукъургъа тюшти, озьлери къойгъан тузагъына аякълары илинди.
Шимди исе, РАББИм, бизим Алламыз, бизни оларнынъ къолундан къуртар. Бутюн ернинъ падишалыкълары бильсин ки, Сен РАББИсинъ, бирден-бир Алласынъ, – деди.
Аягъы ильмекке тюшеджек, тузакъ оны тутаджакъ.
«Фукъарелер къыйналалар, ёкъсуллар агълайлар. Шунынъ ичюн шимди тураджагъым, – дей РАББИ. – Олар тузакъкъа тюшюреджек адамны хавфсыз ерде сакълайджагъым».
Манъа къоюлгъан тузакълардан, беля кетириджилернинъ къапкъанларындан сакъла мени.
Эр кес коре ки, атта акъыллы адамлар да олелер, ахмакъ ве акъылсыз адамлар да гъайып олып, озь байлыгъыны башкъаларгъа къалдыралар.
Баш чалгъыджы ичюн. Аль-ханнехилот. Давутнынъ зебуры.
Чукъур къазгъан адам да къазгъан чукъурына озю тюшер.
Озенлер котериле, я РАББИ, озенлер сесини котере, озенлер буюк далгъаларыны котере.
Фыравун якъынлашкъанда, Исраиль огъуллары аркъаларына айланып бакътылар ве артларындан мысырлыларнынъ кельгенлерини корьдилер. Исраиль огъуллары пек къоркътылар ве ярдым сорап РАББИге ялвардылар.
Исраиллилер РАББИнинъ къудрети мысырлыларнен не япкъаныны корьдилер. Халкъ, РАББИден къоркъып, Онъа ве Онынъ къулу олгъан Мусагъа инанды. О заман Муса ве Исраиль огъуллары РАББИге бу тюркюни йырладылар:
Мен онынъ юрегини таш киби этерим, ве о, оларнынъ артларындан къувалар. Мен исе фыравунгъа ве онынъ бутюн ордусына япкъан ишимде шуретимни косьтеририм. Сонъ мысырлылар, Мен – РАББИ олгъанымны билирлер, – деди. Исраиллилер ойле де яптылар.
Къудретимни Мысыргъа косьтерип, Исраиль огъулларыны мысырлыларынъ арасындан алып чыкъкъанымдан сонъ, эписи мысырлылар «Мен – РАББИ» олгъанымны билирлер.
Яман адам ялан лафларынынъ къапкъанына тюше, инсафлы адам исе белядан къуртула.
озь агъзынъдан чыкъкъан лафларынъ къапкъангъа тюшюрди сени, озь айткъанларынъ сени якъалады.
РАББИнинъ сёзлери олар ичюн: «Сонъсуз къаиделер, къаиделер, огютлер, огютлер. Азачыкъ андан, азачыкъ мындан алынгъан огютлер ве къаиделер». Онынъ ичюн олар кетеджек, авдарылып йыкъыладжакълар, яраланаджакълар, къапкъангъа тюшип, тутуладжакълар.
оларнынъ чокълары сюрюнип, йыкъыладжакъ ве парчаланаджакъ, къапкъангъа тюшип, сарыладжакъ да, тутуладжакъ.
Ондан сонъ Дарьявеш падиша бутюн ер юзюнде яшагъан эписи халкъларгъа, миллетлерге ве тиллерге бойле деп язды: «Сизге буюк тынчлыкъ-аманлыкъ олсун! Мен бойле эмир берем:
О заман Адоний-Безек: – Аякъларынынъ ве къолларынынъ баш пармакълары кесик етмиш падиша меним софрам тюбюнде отьмек уфакъларыны топлай эдилер. Мен япкъанымны энди Алла манъа япты, – деди. Сонъ оны Ерусалимге кетирдилер, ве о, анда ольди.
Бугунь РАББИ сени меним къолума береджек. Мен сени урып ольдюририм, башынъны кесерим, фелестинлилер ордусынынъ джесетлерини исе къушларгъа ве кийик айванларгъа берерим.