1 Баш чалгъыджы ичюн. Алмут лаббен. Давутнынъ зебуры.
Онынъ яраткъан аджайип шейлерини ве аляметлерини, агъзындан чыкъкъан къарарларыны хатырланъыз!
Шан-шуретини миллетлер арасында хабер этинъиз, Онынъ аджайип япкъанларыны бутюн халкъларгъа бильдиринъиз!
РАББИ сатын алгъан адамлар бойле айтсынлар! О, оларны душман къолундан къуртарды,
Эльхамдюлилля! Не де бахтлыдыр РАББИден къоркъкъан, Онынъ эмирлеринде чокъ зевкъ тапкъан адам!
Я РАББИ, Сен мени сынадынъ, эм де билип алдынъ.
Я РАББИ, меним чагъыргъан сесимни эшит, манъа мерамет эт ве манъа джевап бер.
Онынъ белясы озюнинъ башына келеджек, онынъ зулумлыгъы озюнинъ тёпесине тюшеджек.
Манъа мерамет эт, я РАББИ, мени кореджек козю олмагъанлар мени азаплагъанына бакъ! Сен мени олюм къапусындан къуртарасынъ!
О куню бойле дейджексинъ: – Я РАББИ! Санъа шукюрлер олсун! Сен манъа ачувлана эдинъ, амма ачувынъ ятышып, юрегимни алдынъ.
Шуретимни макътамакъ ичюн, Мен Озюме бу халкъны яраттым.
Чокътан-чокъ девелер, Мидьяндан ве Эфадан боталар топрагъынъны толдураджакъ. Шевадаки бутюн халкъ санъа келеджек, алтын ве къокъулы майны кетиреджек, РАББИге макътав йырларыны йырлайджакълар.
О адам джевап берип: – Рабби-Таалянъны бутюн юрегинънен, бутюн джанынънен, бутюн къуветинънен ве бутюн акъылынънен сев. Якъын адамны да озюнъни севгенинъ киби сев, – деди.
Токътамайып, макътав къурбанларыны Аллагъа Иса аркъалы багъышлайыкъ, эр вакъыт бизим тиллеримизнен Онынъ Адына шукюр этейик.
Олар Алланынъ къулу Мусанынъ йырыны ве Къозунынъ йырыны айтып, бойле дей эдилер: – Рабби-Тааля, Къудретли Алла! Сенинъ ишлеринъ буюк ве аджайиптир. Халкъларнынъ Падишасы! Сенинъ япкъанларынъ догъру ве акътыр.
