1 Йыр. Асафнынъ зебуры.
Я РАББИ, Сен мени сынадынъ, эм де билип алдынъ.
Баш чалгъыджы ичюн. Давутнынъ зебуры.
Мени севген Аллам меним огюмде кете, О, манъа душманларыма къоркъусыз бакъмагъа ёл береджек.
Мени душманларымдан къуртар, эй, Аллам! Манъа къаршы чыкъкъанлардан мени къорчала!
Озюнъе бутюн халкътан къабилиетли, Алладан къоркъкъан, ачкозь олмагъан ве адалетли адамларны сайлап ал да, оларны халкънынъ устюне бинъбашы, юзбашы, эллибашы ве онбашы оларакъ къой.
шу вакъыт эфендиси оны Алланынъ огюне шаатлыгъына кетирип, оны къапу я да къапунынъ первазы янына къойып, къулагъыны бизнен тешсин. Сонъ о, эфендисине эбедиен къул оладжакъ.
Алла акъкъында яман сёзлер айтманъыз, халкъынънынъ башлыгъыны да къаргъаманъыз.
Топракъ эр бир адамгъа файда кетире, тарлалар падишагъа биле хызмет этелер.
РАББИ къабаатламакъ ичюн турды, халкъларны суд этмек ичюн аякъ устюнде тура.
Алланынъ Сёзю кельген адамлар «аллалар» деп адландырылгъан эди. Мукъаддес Язы исе бозулмаз.
