5 Олар бильмейип ве анъламайып къаранлыкъта юрелер; атта ер юзюнинъ темеллери сарсыла.
РАББИни севем! О, меним ялварувымны, меним сесимни эшитти.
Олар ичюн сахрада ташны ярып, санки тюпсюз чокъракътан сув чыкъарып берди.
Сени танымагъан халкъларнынъ устюне, Адынъны чагъырмагъан падишалыкъларгъа гъазабынъны тёк.
Муса фыравунгъа келип: – РАББИ: «Яры геджеде Мен Мысыр бою кечерим, – дей.
Мен тамам бу геджеси Мысыр топрагъындан кечерим ве адамдан башлап айванларгъа баргъандже, Мысыр топрагъында олгъан эр бир биринджи догъгъан баланы ольдюририм ве эписи Мысыр аллаларыны джезаларым. Мен – РАББИм.
оларгъа: «Бу – РАББИге Песах къурбаныдыр. РАББИ Мысырда мысырлыларгъа зарар кетирди, эвлеримизни исе къуртарды, исраиллилернинъ эвлери янларындан кечип кетти», – айтынъыз. Халкъ, седждеге къапанып, ибадет этти.
Яры геджеде РАББИ Мысыр топрагъында олгъан эписи биринджи догъгъан балаларны, тахтында отургъан фыравуннынъ биринджи догъгъан баласындан башлап, зинданда отургъан эсирнинъ биринджи догъгъан баласынадже, ве айванларнынъ бутюн биринджи балаларыны ольдюрди.
Рабби бу халкъкъа ябанджы тильде, анълашылмагъан сёзлернен айтаджакъ.
Бакъынъыз, Исраиль халкъы! Узакътан сизге къаршы бир халкъны, кучьлю, къадимий бир халкъны кетиреджегим, – дей РАББИ. – Сиз оларнынъ тилини бильмезсиз, не дегенлерини анъламазсыз.
Афталыкъ раатлыкъ куньлеримни азизликнен тутунъыз, олар бизим арамызда бир бельги олсунлар. Бойле этип, Мен – РАББИ, сизинъ Алланъыз олгъанымны билинъиз».
Чанакъларнен шарап ичесиз, энъ яхшы ягъларнен сюртюлесиз, лякин Юсуф эвлятларынынъ келеджек белясыны къасевет этмейсиз!
РАББИ санъа ернинъ о бир четинден узакъта яшагъан миллетни ёллайджакъ. Сен тилини анъламагъан миллет, къартал киби, учып келеджек.
Булар – шаатлыкълар, низамнамелер ве къарарлардыр. Исраиллилер Мысырдан чыкъкъан сонъ, Муса буларны